پارگی تاندون آشیل بطور معمول در افراد جوان و فعال و سالم 30 الی 50 ساله که هیچ سابقه ای از درد مچ یا پا نداشته اند رخ می دهد. اغلب پارگی های تاندون آشیل 2-1 اینچ بالاتر از محل اتصال آن به استخوان پاشنه پا ایجاد می شود و فقط در تنیسورها است که امکان پارگی زرد پی آشیل در محل اتصال آن به عضله پشت ساق زیاد است.

عدم آمادگی کامل بدنی, سن بالا و کشش بیش از حد اعمال کردن بر روی عضله پشت ساق از علل مهم خطر برای ایجاد پارگی تاندون آشیل می باشند اما شایعترین رخدادی که سبب پارگی آشیل می گردد اعمال نیروی کششی بر روی پایی است که در محل مچ به سمت عقب خم شده است. مثل شروع استارت دو های سرعت 100 متر. البته پارگی و آسیب زردپی آشیل می تواند در اثر اعمال ضربه مستقیم به آن نیز رخ دهد.

احتمال ایجاد آسیب‌های ورزشی هم برای افرادی وجود دارد که به صورت حرفه‌ای فعالیت ورزشی انجام می‌دهند و هم کسانی که به صورت مقطعی ورزش می‌کنند.

آیا شما هم با کسانی که از ترس صدمه‌دیدن، ورزش را کنار می‌گذارند، برخورد داشته‌اید؟ همان‌هایی که فکر می‌کنند نباید تکان بخورند، مبادا که دست و پایشان خراش بردارد، رگ به رگ شود یا بدتر از آن استخوان‌شان بشکند!

 اگر خودتان هم این‌طور فکر می‌کنید و از ترس چنین آسیب‌هایی، ورزش را از برنامه‌ روزانه‌تان حذف کرده‌اید،‌ خوب است در این مورد تجدیدنظر کنید؛ چرا که شاید بتوان از بروز این مشکلات پیشگیری کرد یا شاید روش‌های درمان ساده‌تر از آن چیزی باشد که شما فکر می‌کنید.
 ورزشکاران و کسانی که مشغول انجام ورزش‌های سنگین و حرفه‌ای هستند، بیشتر در معرض آسیب‌ های ورزشی قرار دارند یا افرادی که بندرت ورزش می‌کنند و عادت به فعالیت‌های جسمی مداوم ندارند؟ شاید این یکی از مهم‌ترین سوالاتی باشد که برای من و شما مطرح می‌شود؛ پرسشی که باید پاسخش را بدانیم تا بتوانیم از بروز این آسیب‌ها پیشگیری کنیم.